Το Lidl (λίττολ κυπριακά, Λιξλ κατά το Skonte) ήρθε και μας γέμισε με "λιξιά" και την αίσθηση ότι είναι πιο φτηνό και η νέα μόδα στα κυπριακά ψουμνίσματα. Αλλά πάνε να μου καταστρέψουν την αίσθηση που ήξερα τόσα χρόνια να ψωνίζω με το πάσο μου για δυό ώρες. Αυτό δε μ άρεσε, που εκεί τελειώνεις το ψώνισμα σε μισή ώρα ρε gay μου. Η κοπέλα στο ταμείο παρ΄ ότι ευγενικιά να μου δείξει πως μπαίνει το καρότσι δίπλα της για να τα σιντροολά μέσα τα πράγματα, έδειχνε λες την είχε πιάσει κόψιμο. Σοβαρά, η ταχύτητα με την οποία μου έριχνε τα τυροκομικά και τα μπισκότα μέσα στο καρότσι ήταν μεγαλύτερη από τη φυσιολογική που είχαν συνηθίσει μέχρι τότε ο υποθάλαμός μου πάνω από τον ιππόκαμπό μου και την ρώτησα αν ήταν καλά ή αν έπαθε θλάση του τετραδάκτυλου, με όσο ενδιαφέρον και ευγένεια μπορεί ο Skonte να συμμαζέψει.
Την επόμενη φορά είχα φέρει και γάζες με ιώδιο μαζί μου για κάθε ενδεχόμενο και ενώ πίσω στην ουρά δεν περίμενε άλλος να πεις ότι βιαζόμαστε, νάσου πάλε η κοπελιά άρχισε να τα περνά από το λέιζερ ματάκι γρήγορα γρήγορα λες και την κυνηγούσε ο σατάνιστερ και ο δαιμονιστής (για όσους γνωρίζουν από που είναι αυτά, respect). Το πρόβλημα είναι πως άμα κάνουν έτσι γρήγορα, ο πελάτης αγχώνεται να σηκώσει τα μανίκια πάνω και να ιδρώσει να κάνει τον πορτάρη στα σουτ της. Της λέω "Συγνώμη έχουμε αγώνα κούρσας μεταξύ ταμείων;" "ε...όι" "επειδή νομίζω ότι περνούμε το άλλο ταμείο με τουλάχιστο μια τσάντα πράματα μην ανησυχείς".
Αλλά δε φταίνε οι κοπέλες και το Liχl, είναι κάτι καθίκια πελάτες που βιάζονται να στοιβάσουν τα καρότσια τους και να πάνε σπίτι τους στην φάουσα γυναίκα τους και στα αντιπαθητικά παιδιά τους. Πως να χαρείς εσύ τη βόλτα σου στους κλιματιζόμενους διαδρόμους ακούγοντας μουσική και τσιμπώντας κανένα κρουασάν άμα πρέπει να πέσεις παγκέττο να περάσει στα πιτς ο ραλίστας με το καρότσι νο. 23; Σήμερα έβαλε τις φωνές κάποιος επειδή είχε μόνο δυό ταμεία και εκείνος ήταν 7ος. "Συγνώμη να βάλετε ακόμα ένα ταμειοοοο!" Καμιά απόκριση από τις κοπέλες διότι άλλωστε είχαν τόσο κόσμο να βολέψουν. "εεε βάλτε τζιάλλα ταμεία να τελειώνουμε!" εφώναζε ο τύπος. Οι Πολωνοί πίσω μου με το καρότσι γεμάτο μπύρες έβλεπαν και απορούσαν. Ατε ρε μαλάκα άμα θέλεις ταμεία πολλά να πηγαίνεις στον Ορφανίδη που έχει δέκα στη σειρά ταμίες να τις πληρώνει, εδώ νόμιζα ήρθες για τη φτήνια του καταστήματος, ζώον.
Στον Ορφανίδη έχω άλλο πρόβλημα. Οι κυρίες που καραδοκούν στις γωνιές των διαδρόμων να σου προτείνουν τα μασκαραλλικια τους. Κάποτε βάζουν παραλλαγή και φούμο να σε αιφνιδιάσουν. Κάνουν τέτοιο στενό μαρκάρισμα σε σημείο που απέκτησα φοβία, τις βλέπω και αλλάζω διάδρομο. Έφτασα να πηγαίνω εκεί μέρες με λίγο κόσμο που δεν κατεβαίνουν και αυτές γιατί το θήραμα είναι λίγο.
 |
| Κάθε προσπάθεια διαφυγής είναι μάταια |
 |
| Εν καλός ο καφές με το καλαμάκι; |
Το Lixl με έχει προβληματίσει σε ένα θέμα. Ότι μας πουλούν προϊόντα 10 μέρες πριν λήξουν - εξ ού και η φτήνια τους - είναι ένα πράμα. Αλλά καλά αφού μου πλασάρονται σαν φτηνό κατάστημα, γιατί πρέπει να αγοράσω τις νάιλον τσάντες; Για να δώσω εκεί όσα λεφτά γλιτώνω; Οπότε είτε ταλαιπωρούμαι, είτε ξοδεύομαι. Όποιος μου πει ότι πουλάνε τις τσάντες για σκοπούς προστασίας του περιβάλλοντος, θα εκφράσω τη σύγχυσή μου με το να του ρίξω στα μούτρα τον μυξοκαφέ που αγόρασα από τον Ορφανίδη. Θέλω να ψωνίσω με ευκολία και όχι να υιοθετήσω την καρέτα με τα καρετάκια της. Γι αυτό καταλήγω να ψωνίζω από τα Λιξλ με τη τσάντα του ΙΚΕΑ. Δε θα με πεθάνουν τούτοι.
